Gevangen achter mijn stoel
Uren zit je naar buiten te staren
wachtend tot iemand een woord tegen je zegt
als er dan toch iemand voorbij komt en iets zegt
dan is die al heel snel terug weg
je probeert iets te doen ,
iets waardoor de tijd veel sneller voorbij gaat
maar telkens als je aan iets begint stop je terug
want wat kan ik doen hier in mijn stoel
vastgebonden achter een plank
bang dat ik zou gaan lopen
bang dat ik zou vallen
maar waarom kijken ze niet naar mij
naar de persoon achter de plank
hoe die zich moet voelen
niks kunnen doen
gewoon uren naar buiten staren en
hopend dat er een vogel voorbij komt
dat ik toch iets heb gezien
waarom zit ik hier nog
waarom wil ik het liefst dingen doen die ik graag doe
en wat kan ik in godsnaam doen
om te zorgen dat ik niet meer naar buiten hoef te kijken
verdriet om wat de dag je brengt
Je probeert een leven op te bouwen
Maar het wordt telkens weer afgebroken
Van dag tot dag
Wordt je door de sleur getrokken
Niet goed wetend of er nog iets goed zal zijn
Vaak , meestal , bijna altijd
Denk je er aan om van dit leven te ontsnappen
Om een einde te maken aan
De dagelijkse erger wordende sleur
Die je steeds moeilijker houdbaar vind
Maar dan zijn er mensen
Kleine dingen die je doen volhouden
Die een paar druppels uit je volle emmer halen
Zodat je net niet kan overlopen
En zo blijft hopen dat
Ooit de emmer vol sleur en pijn leeg zal lopen .
Vleugels
Vanmorgen vloog ze nog
Haar vleugels rijk gespreid
Tussen de wolken op en neer
Zo sierlijk zonder zorgen
Met de glimlach op haar gezicht
Met haar vleugels fier in het zonlicht
Gaf ze nog even al haar hoopgevende woorden
Aan de mensen die het zo nodig hebben
Zoals ze elke morgen trots deed
nu is ze niet meer in de lucht te zien
de stralende vleugels zijn verdwenen
en haar woorden verdwijnen zachtjes in mijn oor
ze is daarjuist naar de hemel gevlogen
ik wou haar tegenhouden maar was te laat
haar vleugels werden mooie veren
die een per een zachtjes naar beneden
in de handen vielen van haar geliefden
de mensen om wie ze zoveel gaf
maar die niet zagen
hoe moeilijk het zelf met haar ging
ze glimlachte naar iedereen
zodat niemand haar pijn kon zien
en dat ze iedereen behalve haar zelf kon helpen
ze is weggegaan
omdat ze niet meer verder kon
ze zal nu rusten
waar het allemaal in haar dromen
voor haar begon
op een plaats zonder zorgen of verdriet.