bang om hulp te vragen 

Je zit al een hele tijd opgesloten in huis

huilend en piekerend om dat je jezelf verliest

je gedachten en gevoelens zijn verandert

er is niemand die ziet wat er gebeurt

je voelt de veranderingen in je lichaam steeds dieper worden

wat zou het toch zijn vraag je je heel de tijd af

maar vind het antwoord na weken piekeren niet

je ziet dingen die anderen niet zien

je hoort dingen die anderen niet zien

en bent zo bang om er voor uit te komen

dat mensen je gek gaan vinden

je probeert de pijn te verzachten

door even aan de dood te denken

wat als ik dood ben

voel ik dan nog wat ik nu voel

zie ik dan nog wat ik nu voel

als je denkt dat alles weg zou zijn

dan was het zo gemakkelijk om te beslissen

maar je weet het niet

en dat maakt alles zo ondraagbaar

wanneer zal iemand het zien

wat er in mij gebeurt

wanneer hoef ik me niet meer te verstoppen

en zal iemand me eindelijk kunnen helpen

waar ik zo naar verlang

maar niet voor durf uit te komen .

angst voor wat er leeft in jou 

Je denkt dat het normaal is

En durft het tegen niemand zeggen

Je snijd in je polsen

Je wil het liefst zoveel mogelijk pijn

Want dat is wat je verdient zeg je

Als je werkt

Als je gewoon even relaxt

Je in een druk gesprek zit

Ze komen altijd weer terug

Je zou er graag een einde aan maken

Aan de dingen die je leven beïnvloeden

De enge beesten die je overal ziet

Proberen weg te jagen

De stemmen die je hoort proberen

Te laten minderen

Maar hoe of wat je ook doet

Het helpt je niet

Je zakt alleen maar dieper weg

In iets dat in je hoofd zit

Iets dat weg kan gaan met hulp

Maar waar je zo bang voor bent

Omdat je je schaamt

En niet wil dat iemand weet

Hoe moeilijk je het hebt